ROZDZIAŁ 1

Otwieram oczy i zaraz tego żałuje, bo oślepia mnie białe światło jarzeniówek. Mrugam i przecieram oczy ręką. Rozglądam się. Jestem przywiązany do krzesła w białym pokoju. Naprzeciwko mnie stoi biurko z drewna dębowego i duży fotel. Na piórku leżą tylko jakieś papiery i stoi lampka, która świeci mi prosto w twarz. Cały czas mrugam próbując przyzwyczaić się do bladego światła, przy okazji też próbując jakoś uwolnić ręce związane grubym i mocno zaciśniętym węzłem.
- Nie uda ci się- słyszę glos za moimi plecami.
- Skąd wiesz?- odpowiadam uśmiechając się półgębkiem i spoglądając za siebie, chociaż kosztuje mnie to wiele bólu, bo moje ręce są jeszcze bardziej wykręcone.
- Bo sam zawiązywałem- odpowiada mężczyzna opierający się o drzwi z dłońmi w kieszeniach. Jest wysoki i dobrze zbudowany, ma krótko ścięte włosy i ciemne oczy. Oceniam, że ma około 35 lat. Jego garnitur lekko opina się na ramionach, a buty lśnią. Nienawidzę takich typów. Niczego nie robią sami, chcą być czyści od krwi, którą wylewają.
Po chwili mężczyzna podchodzi do biurka i siada wygodnie w fotelu zakładając nogę na nogę. Wyciąga z kieszeni pęk kluczy i otwiera jednym z nich szafkę w biurku. Wyciąga jakieś papiery i kładzie na biurku. Opiera głowę na fotelu i z uśmiechem gapi mi się w oczy. Znam ten trik. Nie boję się i też gapię się prosto w jego oczy. Ten zaczyna się śmiać, co dziwi mnie ale też zaczyna denerwować.
- Kim jesteś?- pytam mężczyznę siedzącego za biurkiem
- To nie ty zadajesz pytania.- odpowiada twardym głosem
- To dziwne, bo właśnie jakieś zadałem.- mierzę go wzrokiem
Facet kiwa głową i do pomieszczenia wchodzi osiłek w czarnej koszulce. Facet stoi za mną i nagle łapie mnie za szyję ramieniem odcinając mi dopływ tlenu.
Szarpię się, ale dosyć mało mogę zdziałać mają związane ręce z tyłu krzesła.
- Teraz ja mówię, a ty słuchasz i odpowiadasz, kiedy cię o coś spytam. - facet prawie syczy mi w twarz. - Puść go, Joe!
Joe odejmuje rękę a ja dyszę ciężko opierając się o krzesło.
- Jak się nazywasz?- pyta ten garniak
- Jack Meark.
-Ile masz lat?
-A co, chcesz mi kupić prezent?- prycham- 16
- ok, dobra mały, możesz iść- mówi
- Serio? To mnie rozwiąż.- mówię i widzę jak się uśmiecha.
- Sam się rozwiąż!
- Hahahah- mówię- Bardzo śmieszne.
Facet wstaje zza biurka i klęka za krzesłem rozwiązując mi ręce i nogi . Robił to chyba pół godziny, a gdy tylko ktoś wchodził do pomieszczenia gadał, że nie teraz i kazał każdemu wychodzić.
- Nazywam się Leo.
- Yhmmm
Rozwiązał mi ręce, a gdy tylko od razu zaatakowałem był świetnie przygotowany i bez trudu odparł
atak.
- Chodź Jack, zaprowadzę cię do twojego pokoju.
Chyba się przesłyszałem, facet, który jeszcze przed chwilą kazał mnie dusić teraz zaprasza mnie do pokoju ?
 Oniemiały poszedłem za nieznajomym. Miałem nienawidzić tego miejsca i ludzi( kimkolwiek są i gdziekolwiek jestem) ale teraz już sam nie wiem. Czasem dobrze jest lepiej poznać wroga, by zaatakować, więc poczekam i nie będę zdradzał swojej tożsamości.